Lawine Gevaar

Na alle berichten over zware sneeuwval in Oostenrijk wil ik via deze weg een teken van leven geven. Hoewel de berichten in het nieuws niet overdreven waren, beleef je het op de plek des onheils toch anders. Ik check eigenlijk nooit wat het weer voor de komende week of de volgende dag zal zijn, want ik weet toch zeker dat ik de piste op moet om les te geven. Vorige week donderdag sneeuwde het behoorlijk waardoor we de prijsuitreiking van de kinderen iets moesten versnellen; iedere leraar reikte de prijzen aan zijn of haar eigen groep uit zodat iedereen gauw uit de sneeuw kon en richting het dal. Wij hadden met alle leraren al afgesproken om bij een restaurant onderweg naar het dal Wiener Schnitzel, zo groot als een kussensloop, te eten. Met een volgeladen skileraren-bus vertrokken we, met zware sneeuwval (en sneeuwkettingen om), richting het dal. Vlak voor het restaurant kwamen we in een file terecht. Later bleek er een ski-bus weggegleden te zijn en de buschauffeur moest dwars over de weg sneeuwkettingen aanleggen. En we weten allemaal wat voor een feest dat kan zijn. Omdat we zo dicht bij het restaurant in de buurt waren besloten we het laatste stuk te lopen. Zwaaiend naar onze collega's van skischool Total die in een bus naar het dal zaten, liepen we het warme en typisch Oostenrijkse hutje binnen. De verhalen over de schnitzels waren niet gelogen, Josefin en ik hebben samen een bord gedeeld en we zaten meer dan vol!
Na het eten begon het avontuur van de terugweg pas echt. De auto voor ons maakte een sneeuwketting-loze 'one-eighty', midden op de weg en verderop zagen we een taxi-bus vijf meter naar achter glijden in een bocht waar na deze tegen een sneeuwwand tot stoppen werd gebracht. Gelukkig kwamen wij er zonder kleerscheuren vanaf. Ik vroeg in de bus nog aan de ervaren leraren of het mogelijk was dat de weg waar we overheen reden zou kunnen worden afgesloten. Het was nu twee jaar geleden, en daarvoor vijf jaar dat de weg naar Hochfugen voor het laatst dicht was geweest. De kans dat het dit jaar zou gebeuren was er, maar deze was wel gering. Natuurlijk voel je hem al aankomen, de volgende dag sneeuwde het nog steeds flink en de weg naar Hochfugen was afgesloten. Er dreigde lawine gevaar op de weg, en in het skigebied. Daar bovenop was Spieljoch ook dicht vanwege te veel wind, kortom; geen pistes of liften open, en dat betekent; geen werk.
De woensdag voordat de sneeuw als poedersuiker over de oliebollen uit de lucht viel zijn we met een groep gaan rodelen, oftewel; sleetje rijden. Maar deze manier van sleetje rijden is niet voor de poes! Met hoge snelheid vlogen Alice en ik tezamen op 1 slee uit iedere willekeurige bocht. We hebben letterlijk dubbel gelegen van het lachen. Na 3km hebben we een gluhwein gedronken en hebben we gegeten bij een bergrestaurant, om vervolgens met een volle maag nog eens 4 km af te leggen. Het heerlijke eten en misschien ook wel de gluhwein zorgde ervoor dat Alice en ik eindelijk snapte hoe we een slee moesten besturen waardoor we als professionals de berg af kwamen. Ondanks de lichte blessures en blauwe plekken van iedereen was het een fantastische avond en hebben we in tijden niet zo gelachen. Op mijn onverwacht vrije vrijdag kon ik dan ook fijn de foto's van dit geslaagde avontuur online(facebook) zetten.

Vrijdagmiddag 6 januari kwamen mijn ouders en mijn zus op bezoek in de hoop dat ze lekker een paar dagen konden gaan skiën. Door het heftige weer is dat plan iets anders gelopen dan verwacht. Gelukkig was ik zaterdag vrij en hebben we met zijn viertjes twee keer een heerlijk dalafdaling in Spieljoch gemaakt. Maar door de aanhoudende neerslag hebben ze op zondag een andere dagactiviteit moeten zoeken, en op maandag een ander gebied. Gelukkig heeft Kaltenbach voor genoeg uitdaging gezorgd en was dit korte winterse tripje toch erg geslaagd.
Ik kreeg op zondag een nieuwe groep toegewezen waardoor ik mijn ouders helaas niet kon vermaken. Gelukkig waren zij er 's middags wel om mij even op te beuren. Ik werd namelijk op een kindergroep gezet met een hele hoop kinderen die nog nooit geskied hadden. In 1 woord; chaos. In de ochtend waren we met genoeg leraren om alle kinderen goed te begeleiden. Kinderen die voor het eerst op ski's staan zijn namelijk net jonge hertjes op ijs. 's Middags was het feest minder groot, ik kreeg een groep met de grotere kinderen (een jaar of vijf, maar goed gevoed zeg maar) alleen toegewezen. Al vanaf het eerste moment was het een grote chaos en lagen alle kinderen met alle ski's in de knoop. Na een uur (vooral Roemeense) kinderen opvangen, optillen en op het lopende bandje smijten had ik het niet meer. Met tranen in mijn ogen heb ik om assistentie gevraagd die ik gelukkig kreeg. Op dat moment zag ik het even niet meer zitten en had ik stiekem zelfs een beetje heimwee.

Na dagen van sneeuw brak de zon weer door (letterlijk) en zo veranderlijk als het weer is, zo veranderlijk is ook mijn idee over kinderen. Waar ik de kids aan het begin van de week het liefste richting het treinstation liet skiën (want dat had gekund als ik ze niet steeds had opgevangen) was ik aan het einde van de week apetrots. Na een aantal dagen ploeteren op een kleine oefenhelling in het dal was mijn groep (en Hennings groep, die mij geholpen heeft) klaar om een blauwe piste boven aan de gondel te trotseren. Op dat moment voelde ik vooral angst, ik moest er niet aan denken die kleintjes een tellerlift in te sturen, en vervolgens een blauwe piste af te laten gaan, die ik zelf nog niet eens kende! Gelukkig was Henning onverwacht toch aanwezig ter assistentie, en de meeste ouders trouwens ook, gewapend met videocamera. Doordat we met zijn tweeën waren ging het op de piste eigenlijk verrassend goed. Er zijn een aantal kleine valpartijen geweest, maar dat hoort er nou eenmaal bij in de sneeuw. Een dag later stond ik er alleen voor, maar gelukkig wisten de kinderen nu goed wat ze moesten doen. De jongste, Vin van net 3 jaar oud, bleek een natuurtalent. In eerste instantie moest ik hem nog meenemen in de sleeplift, maar na de middagpauze kon hij het alleen, en ik was samen met zijn papa en mama zo trots! Ook Ole, een kereltje met een Australische mam en een Nederlandse pap heeft me verrast. De eerste dag huilde hij en lukte het allemaal niet, maar op de laatste dag heeft hij zelfs de wedstrijd gewonnen!

Zo snel als emoties elkaar hier afwisselen, zo snel gebeurt dat ook met de talen. In mijn groep zat een Nederlandse, een Australische, twee Duitse en een handjevol Roemenen die niet zeker weten of ze Engels of Duits verstaan. Ook hier in het huis worden verschillende talen gesproken. In het begin vond ik het best lastig om van de ene taal naar de andere te switchen, maar inmiddels ben ik een volleerde tolk en doe ik mijn skilessen gewoon drie-talig. Zelfs met het Duits begin ik al aardig vertrouwd te raken.

Een van de Duitse jochies in mijn groep deze week was een beetje bang en wilde niet meer met de skiklas mee skiën. Zijn ouders besloten zelf met hem te gaan skiën. Ik hoorde later in de skischool dat hij was gevallen en dat zijn vader bovenop hem geknald was. Het jongetje, Amrit, heeft zijn been gebroken. Gelukkig was dit niet in mijn les en niet onder mijn verantwoording, want dat lijkt me nog erger. Maar het is natuurlijk wel een erg vervelend bericht. Nu ben ik er ook van op de hoogte gebracht dat een ongeluk overal kan gebeuren, op de pistes, maar ook in een zonnig oord. Via deze weg wil ik mijn buurman, de vader van Koos (de kat), veel beterschap wensen. Zes weken op bed zal niet gemakkelijk worden, maar misschien kan een blog van mij af en toe voor wat vermaak zorgen. (En ik weet ook zeker dat als je eenmaal thuis bent, Koos het echt niet erg vind om de hele dag naast je te komen liggen).

Inmiddels beginnen de dagen langzaam samen te vloeien. Ik heb geen idee of het maandag dinsdag of woensdag is. Iedere dag is hetzelfde liedje, mijn wekker gaat af nog voordat de zon op is, ik weet wat ik aan moet trekken, ik eet mijn ontbijt en loop richting de bus. Vandaag is de eerste dag sinds mijn vertrek dat ik geen wekker heb hoeven zetten, en dat is best wel relaxed. Aankomende week ben ik ook jarig, dus ergens moet ik toch gaan onthouden welke datum het is voordat ik mijn eigen verjaardag vergeet! En de belangrijkste reden dat ik aankomende week de dagen ga aftellen is omdat vandaag, precies over een week, Bas naar mij toekomt. Ik hoop dan dat het rustig genoeg is in de skischool zodat ik de hele week vrij kan hebben en dat we lekker met zijn tweeën kunnen gaan skiën en snowboarden. Want ook al lijkt het alsof skiles geven een grote vakantie is, ik ben best wel toe aan een weekje vrij, zeker met al die verse sneeuw die gevallen is. Nu maar hopen dat het een keer ophoudt met sneeuwen zodat we volgende week niet weer met een lawine alarm opgescheept zitten.