Een Cadeautje

Dit jaar is mijn verjaardag gelukkig niet stilletjes voorbij gegaan. Ook al was deze verjaardag anders dan anders, het was een mooie dag! Maar eerst gaan we nog een paar dagen terug. Het weekend van 15/16 januari was het prachtig mooi weer. En ik heb dan ook heerlijk vrij geskied. De sneeuw was goed en het zonnetje scheen. Voor dit soort weekenden ben ik hier, het is echt het cadeautje voor ons harde werken hier (en misschien ook alvast voor mijn verjaardag). Op zondag had ik geen werk omdat ik maandag moest meehelpen les te geven aan de plaatselijke kleuterschool. Ieder jaar gaan de scholen in Fugen een week skiën. Waar we in Nederland zwemles krijgen, krijgen de kinderen in Oostenrijk skiles. Het was echt een goede week, de kinderen hadden gevoel voor de sneeuw en de latten en bovendien skiede hun juf (of op zijn Oostenrijks; tante) achter de groep aan. Als er 1 of meerdere moesten plassen ging de tante mee en als er eentje viel en achterbleef raapte de tante de kids weer op, ideaal! Op donderdag, mijn verjaardag heb ik aan iedereen wat lekkers uitgedeeld. Ook voor mijn collega's/huisgenoten had ik een cake gekocht die erg smakelijk was. 's Avonds hebben we in de Pizz pub, de plaatselijke en enige apres ski bar mijn verjaardag gevierd. Ik heb van mijn huiscollega's nieuwe handschoenen gekregen wat ik echt super attent vind, want ik had geen cadeau verwacht. En van Josefin heb ik een kolletje gekregen voor tijdens het skiën. Echt TOP! vervolgens moest ik 3 shots drinken. Gelukkig vielen deze goed want toen ik een kwartier later op de bar werd gehesen had ik geen probleem om me staande te houden. Bovendien werd er van me verwacht dat ik op 'you can leave your hat on' een striptease ging uitvoeren. Dit vond ik toch een stapje te ver gaan en als geschenk op mijn verjaardag nam een behoorlijk dronken kale man deze taak over waardoor ik stilletjes en opgelucht de bar weer kon verlaten. Erg leuk bedoeld, maar niet aan mij besteed. Naast de bar heb ik me de rest van de avond prima vermaakt en met een groepje leraren hebben we later heerlijk gegeten bij Hotel Kohlerhof, het hotel naast de Apres ski bar waar we voor een prikkie kunnen eten.

Mijn verjaardag was dus heel erg leuk, maar mijn echte verjaardagscadeau kwam natuurlijk pas het weekend van 21 januari aan. Bas zou op Vliegveld Innsbruck landen. Ik had hem al haarfijn uitgelegd hoe hij in Fugen moest komen met het openbaar vervoer. Maar als verrassing leek het me toch wel leuk om hem op mijn vrije zaterdag van het vliegveld te halen. Het weer was op vrijdag wel behoorlijk slecht geworden en even vloog er een angstige gedachten door mijn hoofd, wat als er ernstige vertragingen zijn of, erger nog, het vliegtuig helemaal niet kan landen! Eenmaal in de trein richting Innsbruck hoorde ik de Nederlanders naast me al de grootste horror-verhalen vertellen. Ze hadden al vernomen dat er behoorlijk wat vliegtuigen hadden moeten uitwijken naar andere vliegvelden en zij hoopten vooral dat ze Oostenrijk die dag nog konden verlaten. Ik hoopte vooral dat ik Bas die middag nog zou zien. Eenmaal aangekomen op het enorm drukke en veel te kleine vliegveld slaakte ik een zucht van opluchting. De vlucht vanuit Eindhoven zou op tijd landen. Ik was vroeg dus ik moest sowieso wachten, maar als hij op tijd zou landen vond ik dat niet zo erg. De tijd streek voorbij en langzaam gaf de klok de tijd van landen aan. De computer bleef 'on time' aangeven, zelfs minuten na de landingstijd. Nu begon ik me toch wel zorgen te maken, en inderdaad, de computer sprong naar 'delayed'. Ineens kreeg ik een smsje; "Ik ben geland, in Munchen!". Shit, dat stond niet in mijn planning. Bas stond op Munchen en ik in Innsbruck! Nu waren er twee opties, hij kon met een georganiseerde busreis naar Innsbruck en dan samen met mij naar Fugen via Jenbach of hij kon met de trein meteen naar Jenbach van waar we samen naar Fugen konden reizen. Wat inprincipe veel sneller moest zijn. De bussen stonden vanaf die ochtend al vast in de file, dus het werd de trein. Wie wist dat deze reis nog vermoeiender kon worden. Halverwege de treinreis bleek er een boom op een bovenleiding te zijn gevallen waardoor er geen trein van Munchen naar Jenbach reed. Inmiddels zat Bas met een groep lotgenoten in Rosenheim en ik zat bijna in Jenbach. Vanaf Rosenheim hebben ze met een groepje met een taxi naar Kufstein kunnen reizen onderwijl ik uit alle macht probeerde een auto te regelen om deze arme gestrande reizigers op te pikken in Jenbach of Kufstein. Maar om nog een onbeschonken bestuurder op zaterdag 6 uur te vinden is onmogelijk, apres skiën begint hier natuurlijk meteen na het skiën om een uurtje of 4. Toen ik terug was in Fugen vond ik nog een nuchtere auto-eigenaar. Josefin mocht nog rijden, een klein probleem, haar auto stond onder ongeveer een meter sneeuw. Op dat moment was ik tot alles in staat, ik heb met zweetdruppels op mijn rug die auto staan uitgraven. Net toen we de auto, een Saab uit Zweden genaamd Tudor, de weg op hadden belde Bas op; hij had een lift kunnen regelen naar Fugen. Tudor mocht weer terug naar zijn parkeerplek en een half uur later werd Bas inderdaad veilig in Fugen afgeleverd. Wachten heeft nog nooit zo lang geduurd.
Gelukkig heeft de week samen deze zaterdag helemaal goed gemaakt. Het appartement bij Mevrouw Gruber was geweldig, we hebben verse sneeuw, zon, mist, kou, warmte en vooral heel veel lol gehad. Ik heb laten zien wat we hier in de avonduurtjes uitspoken in de Pizz pub, wat we overdag doen, met wie ik omga en waar ik woon. Het was een heerlijke week en afscheid nemen is dan altijd weer rot. Gelukkig heeft Bas besloten dat hij in Maart wel nog een keer wil langskomen. Ongeveer rond dezelfde tijd als dat mijn ouders, Pien en Ed ook langskomen. Tegen die tijd is het hoogseizoen ook over. Gelukkig vliegen de weken voorbij als je het druk hebt. Inmiddels is er alweer een week voorbij en heb ik alweer een andere groep kinderen gehad. Inmiddels wordt het lesgeven echt steeds makkelijker. Ik weet steeds beter wat ik moet doen en hoe ik met de vervelende kinderen moet omgaan, want die zitten er altijd tussen! En ook hoe ik de leuke kinderen juist laat weten dat ze het zo goed doen. Kinderen lesgeven is echt een vak apart, maar gelukkig is het iets wat je kunt leren. Hoewel ik het inmiddels ook wel leuk zou vinden om een keer een volwassenen groep te hebben.

Misschien dat ik volgende week eens ga vragen of dat ook mogelijk is. Voorlopig kan ik even niet te veel eisen stellen, ik ben vlak voor het weekend geveild door een vreselijke griep. Schijnbaar heerst het en helaas ben ik ook slachtoffer geworden. Met de enorme winterkou kon ik niet meer ademen zonder dat het pijn deed, ook mijn stem is er op een bepaald moment mee opgehouden. Lekker rustig zullen de meeste van jullie denken. Behalve als het vervangen word door een verschrikkelijke hoestbui! Op vrijdagmiddag ben ik, na een reis door Fugen, eindelijk bij een dokter terecht gekomen. Met een antibiotica-kuur op zak ben ik mijn bed ingedoken. Ik ben in tijden niet zo ziek geweest, ik was al bijna vergeten hoe koorts voelt, nu weet ik het helaas weer. Gelukkig gaat het vandaag al iets beter, en kan ik zelfs weer zachtjes en vooral zwoel praten. Ik geloof dat ik geen koorts meer heb, maar ik moet echt nog in bed blijven. Ik hoop dat ik snel weer aan het werk kan want het zonnetje schijnt hier, en werken met dit weer (ook al is het zo koud, ± -20 als ik me niet vergis) is absoluut geen straf! Even afwachten hoe ik me morgen voel. Voorlopig vermaak ik me met een stapel tv-series die ik voor vertrek op mijn laptop heb gezet. Heb ik daar tenminste ook nog een keer tijd voor.