Nog een staartje

Het avontuur met de lawines kreeg nog een staartje. De volgende ochtend, iets voor half 9, zaten de leraren vol goede moed weer in de skibus naar Hochfugen. Na nog geen 10 minuten in de bus te hebben gezeten stopt de bus plotseling schuin over de weg. Hier waren we al bang voor, de weg was weer afgesloten. Er ontstond een geroezemoes in de bus. Gelukkig zat onze skileraren-chef ook in de bus. Herman had net Michi aan de lijn had, die om kwart over 8 nog naar Hochfugen was gereden. Ik ben naar Herman toe gelopen in de hoop om meer en vooral concrete informatie. Het is nog steeds de vraag of er daadwerkelijk een kleine lawine naar beneden is gekomen, of dat er alleen lawine gevaar was. Duidelijk was wel dat we die dag niet meer over deze weg naar Hochfugen zouden komen. Het enige wat de bus nog kon doen was omkeren en terug naar Fugen rijden. Dappere buschauffeurs hier, keren op een bergweg!
Alle leraren verzamelde zich gauw in het bureau in Fugen. Omdat ik de vorige dag bij het bureau was afgezet stonden mijn schoenen en ski's in het bureau, maar ik had Michi ook gevraagd of hij mijn spullen naar Hochfugen mee wilde nemen. Natuurlijk had ik de pech weer dat mijn spullen al boven waren, maar ik niet! Ik kon nog snel een paar huurschoenen en veel te korte ski's uit de verhuur trekken, niet zo comfortabel, maar beter dan niks. Toen kwam de discussie; van wie zitten de leerlingen in Hochfugen en van wie in Fugen? Iedereen die leerlingen in Hochfugen had, moesten hals over kop via Kaltenbach naar Hochfugen skiën om daar nog les te kunnen geven. In eerste instantie was ik daar 1 van, ik had de dag ervoor namelijk 2 privé groepen gehad. De eerste groep was een groep van 5 Nederlanders waarvan 1 meid ook aan de HKU gestudeerd heeft. Mijn tweede groep waren 3 Duitse kerels, collega's van een of ander bedrijf. De Nederlanders bleken in Fugen te verblijven en de Duitsers in Hochfugen. Terwijl ik al in het skilerarenbusje richting Kaltenbach zat, werd duidelijk voor welke groep ik geboekt stond, en dat waren niet de Duitsers. Ik moest in Spieljoch lesgeven! Gauw sprong ik uit de auto, vervolgens in een skibus naar het dalstation van Spieljoch en hop weer de skischool in. Al met al niks aan de hand, behalve dat het de hele ochtend al pijpenstelen regende en ik inmiddels redelijk doordrenkt begon te raken. Regen in het dal is hopen op sneeuw in de bergen, maar met de hoge temperaturen van afgelopen weken, weet je het nooit!

Om kort voor tien stonden alle leraren op het oefen veldje achter de skischool, de 'sammelplatz', waar we eerst een aangename preek van onze vriendelijke baas Werner kregen. Achter ons stonden alle gasten. Mijn gasten hebben alles gehoord en keken redelijk verbouwereerd naar me, 'tja', zeg ik 'dat is normaal, inmiddels gaat het mijn ene oor in en het andere uit'. Denice, Renee en Peter moesten lachen. Met mijn 3 overgebleven Nederlanders ben ik Spieljoch opgegaan waar ik 2 uur lang hevige sneeuwval getrotseerd heb op huurschoenen. En mijn 3 leerlingen natuurlijk ook.

Die middag werd het droog en de volgende dag konden we weer gewoon naar Hochfugen. In de loop van de week hebben ze nog een aantal lawines laten exploderen terwijl de weg weer gecontroleerd gesloten was. Maar het gaf niet, het weer was heerlijk en we konden genieten van goede en rustige pistes. Dacht ik… Niet alleen sneeuwbergen kwamen naar beneden. Na mijn twee uurtjes les wilde ik graag van Josefine, Tekla en Dominik foto's maken. Met mijn camera om mijn nek liep ik richting mijn ski's. Nog maar net onderweg riep Herman me naar hem toe. Een leerling van hem moest naar de wc. Het was een jochie, Luka van een jaar of 3, misschien 4. Herman bleef natuurlijk bij zijn andere kinderen. Met Luka aan de hand liep ik, redelijk snel, naar de toiletten bij de sleeplift. Nog voordat ik Luka's jas had uitgedaan bracht het kereltje me slecht nieuws; "Der berg ist schon raus!" Ik wist niet of ik dit goed verstaan had, totdat er een ietwat onsmakelijke geur mijn neus binnendrong. Ik stuurde Luka het toilet in, maar aan zijn gezicht zag ik al dat het mis was. Mijn angst werd bevestigd toen hij met zijn broek op zijn knieën in de deuropening stond. Een grote bruine stinkende hoop in zijn onderbroek, en bruine vegen op de muur! Ik ben geen geboren moeder of kinderjuf, het enige wat ik namelijk kon denken was; naar buiten, naar buiten, frisse lucht! Gauw heb ik het bureau gebeld. Ik kreeg Frank aan de lijn en hij zou Herman bellen en Geertje langsturen, die zou me wel helpen. Ondertussen moest ik maar proberen om het arme kind uit te kleden zodat we zijn poepbroek in het toilet konden achterlaten en hij met zijn resterende kleding bij zijn ouders kon worden afgeleverd. Met opgestroopte mouwen heb ik me op de 'dirty job' gestort. Eerst de schoenen uit, dat ging nog, toen de sokken, ook geen groot probleem, de skibroek werd al wat lastiger en toen was ik bij de legging aangekomen. Op dat moment werd de geur me te veel, en het spijt me voor Luka, maar al kokkend ben ik naar buiten gevlucht. Gelukkig kwam op dat moment mijn reddende engel, Geertje, aangelopen. Zij heeft het jochie schoongemaakt en weer aangekleed. Ik heb mijn handen dubbel met zeep gewassen. De rest van de dag heeft dit incident me nog achtervolgd, het was natuurlijk het verhaal van de dag! Die avond hebben we Hennings verjaardag gevierd met een vleesfondue maaltijd. Een aantal uren heb ik geen honger gehad, gelukkig kon ik er 's avonds net zo hard om lachen als de rest.
Op donderdag sneeuwde het weer hevig en had ik voor het eerst die week helemaal geen werk. Na een paar rondjes om de uitgezette vlaggetjes voor de kinder-rennen hield ik het voor gezien. Ik heb de rest van de dag heel veel foto's bewerkt en geselecteerd en dat was ook wel eens lekker.

Vrijdag was een totaal andere dag, een dag die de geschiedenisboeken in gaat. Het zonnetje scheen en er was een vers pak sneeuw gevallen, zo'n 20 tot 30cm. De pistes waren perfect geprepareerd en met een heerlijk paar ski's hebben Josefin en ik even na 9en een paar pistes gepakt. Er was geen hond, de pistes waren perfect en de zon scheen. Het was zo heerlijk! Toen het op een gegeven wat drukker werd zijn we een warme choco gaan drinken en even later zijn we richting de 8er Alm gegaan om in de Fatboys, in de zon, onze lunch te verorberen. Op deze plek verzamelde zich langzaamaan steeds meer leraren op hun vrije dag. Toen de zon achter een grote wolk verdween begon de pret pas echt. Ik ben overgehaald om off-piste te gaan. Met een verse laag sneeuw moet dat een genot zijn, maar ik was best bang. Toch heb ik mijn grenzen verlegd, ik heb het risico genomen. Langs de zwarte 6 zijn we de poeder in gedoken. Het was stijl en ik had heel even 'seconde thoughts', maar toen ik het er zonder kleerscheuren vanaf had gebracht gaf me dat een heel goed gevoel! De adrenaline stroomde door m'n lichaam en het was fantastisch! We hadden de smaak te pakken, we zijn de Holzalm twee keer omhoog gegaan en zijn twee keer door de bomen heen naar benden geskied en geboard. Het was zo gaaf! Het gevoel van diepe sneeuw onder je ski's is zo heerlijk, het is net alsof je over wolken heen skiet. Het is in ieder geval hoe ik me het gevoel van wolken altijd heb voorgesteld.

Inmiddels ben ik echt verwend. Ik ga voornamelijk vrij-skiën als het weer goed is, zo niet, dan blijf ik thuis. En als de sneeuw slecht is, maar de zon schijnt, dan skiën we naar een Fatboy in de zon en relaxen we tot we weer terug skiën. En nu ik van het off-piste skiën geproefd heb, was ik teleurgesteld om op een normale piste uit te komen. De piste was hard, lichtelijk ijzig en hier en daar een grote buckel, dan kun je toch veel beter in de 'tiefschnee' blijven??

Helaas is er niet altijd goede poeder, zoals we dat dan noemen. Dus soms moeten we ons vooral niet aanstellen en net zoals iedere vakantieganger genieten van ieder moment in de sneeuw. En dat doe ik ook zeker! Aankomende week zal ook weer een mooie week worden. Het werk word schaarser, maar het geeft niet want ik heb afgelopen maand hard genoeg gewerkt om even op te teren. Bovendien komen mijn ouders, Pien en Ed woensdag, en Bas zaterdag! Genoeg reden dus om iedere seconden van de sneeuw te genieten, ik moet ze alle 5 toch het beste van Fugen en Hochfugen laten zien! Ik heb er zin in en ik kijk uit naar woensdag en zaterdag!