En we gaan aftellen

Het aftellen is begonnen. Mijn ouders, Pien, Ed en Bas zijn langs geweest en het was een fantastische anderhalve week! De Koppe's en Edwin kwamen op woensdag aan. Terwijl ik nog aan het werk was, zaten zij na een voorspoedige autorit al aan een lekker drankje in de zon. Ik had op zondag een kindergroep gekregen. Sterker nog, samen met Herman (de chef) en Judy (zijn vrouw) hadden we in totaal misschien net 12 kinderen. Ik kreeg dus een leuk, niet al te groot, groepje met kinderen die al best lekker in een 'pizza-punt' skiën konden. Op Maandag kreeg ik er nog een meisje van 9 bij. Isabeau had op zondag voor het eerst op ski's gestaan. Maar omdat dit samen met de beginners was met een gemiddelde leeftijd van 4 jaar vond Isabeau het niet zo leuk. We hebben een gokje gewaagd en geprobeerd of ze met mij mee kon, en het werkte! De eerste afdalingen waren natuurlijk spannend, voor ons beide, maar het ging hartstikke goed en aan het einde van de week heb ik mijn groepje zo goed als paralel gekregen! Ik moest dus wel doorwerken tot en met vrijdag terwijl Pap, mam, Pien en Ed al heerlijk aan het skiën waren. Ze zijn geloof ik overal geweest en ze hebben genoten van het heerlijke weer en de hoeveelheid sneeuw.
Er ligt hier in vergelijking met bijvoorbeeld Italië zoveel sneeuw, dat zelfs Peter en Trees wel wilde zien hoeveel dat was! Dus op hun weg terug naar Nederland hebben ze een tussenstop hier in Fugen gemaakt. Op vrijdagochtend kwamen ze aan en hebben ze een hele dag in het mooie Hochfugen en Kaltenbach geskied. Ik geloof dat het Zillertal aardig in de smaak is gevallen, hoewel Peter voorlopig misschien liever geen schnitzel eet.

Terwijl de vier atleten zaterdag alweer vroeg op de latten stonden ben ik, met de trein richting Innsbruck gegaan om Bas van het vliegveld op te pikken. In de hoop dat hij deze keer wel in Innsbruck, en niet in München zou landen, kwam ik ruim op tijd in Innsbruck aan. Dit gaf me mooi de tijd om nog even door het mooie Innsbruck te lopen, want een mooie stad is het!
Bas landde deze keer gelukkig keurig op tijd en het was super om elkaar deze keer wel op het vliegveld te zien. In Innsbruck hebben we nog sushi van een lopende band gegeten voordat we weer in een trein richting Fugen zijn gestapt. Deze keer hadden we weer een prachtig appartement geboekt en deze woning lag nog gunstiger ten opzichte van de vorige. De eerste dagen hadden we natuurlijk nog mijn ouders die ons konden oppikken met de auto, maar vanaf woensdag moesten we alles te voet of per bus doen.
Maar zolang mijn ouders er nog waren, hebben we wel gebruik gemaakt van de auto. Zo zijn we op zondag met zijn allen naar Gerlos geweest vanwaar we helemaal naar Konigsleiten zijn geskied en weer terug. Toen waren de oudjes het zat en zijn Pien, Ed, Bas en ik nog door geskied naar Zell am Ziller vanwaar pap en mam ons hebben opgepikt. Op maandag wilde we in eerste instantie naar de Hintertux Gletcher, de voorspellingen van het weer waren echter zo slecht dat we hebben besloten om toch richting Hochfugen te gaan. Of het weer slecht was, of juist goed, laat ik in het midden. Het zicht was niet goed, maar het skiën was fantastisch! In het dal regende het pijpenstelen, in Hochfugen sneeuwde het flink. We waren al vroeg in het skigebied en de pistes waren nog zo goed als on-beskied. Je moet je voorstellen dat er een verse laag sneeuw van zo'n 20 tot 40 cm op de pistes lag! Ik heb Edwin nog nooit zoveel kreten van geluk horen slaken. Het was een heerlijke dag, ook al hielden pap en mam het na een heerlijke lunch wel voor gezien. Voor ons vieren was de dag nog niet over, ik heb Pien, Ed en Bas off-piste genomen. Ik geloof dat de dag voor Edwin helemaal niet meer stuk kon! Voor Pien was het een mooie uitdaging en Bas vond het ook super hoewel die het op een gegeven moment wel aardig zat was om met drie skiërs op stap te zijn. We hebben er veel langer over gedaan dan gepland, en we waren allemaal helemaal gesloopt, maar het was een super ervaring!
De volgende dag scheen de zon weer en zijn we wel naar Hintertux gegaan. De weg alleen al naar de gletsjer was ongelooflijk mooi. Op alle bomen lag een flinke laag sneeuw, het was een groot winterwonderland! Ook het skigebied Hintertux deed niet onder aan de verwachtingen. De topcondities maakte het plaatje compleet; zon, goede temperatuur en verse sneeuw!
Op de gletsjer moet je oppassen dat je niet zomaar off-piste gaat. Er zijn namelijk gletsjer-spleten waar je in kan vallen, en dan is de kans klein dat je ooit nog gevonden word. Gelukkig hebben ze in Hintertux wel ski-routes aangegeven. In dit gebied zijn het mooie ongeprepareerde afdalingen die je kan doen zonder in het ijs te verdwijnen. Edwin zag als eerste een maagdelijk stuk 'tiefschnee'. We hadden in eerste instantie allemaal nog onze bedenken over een afdaling als deze. De spierpijn van de dag ervoor zat er nog aardig in en over die drempel heen stappen blijft altijd lastig. Pap stond al met de camera gereed en terwijl Edwin al halverwege was besloten Pien, Bas en ik om toch ook de poeder in te duiken. En gelukkig maar! want wat was het weer heerlijk! Die dag hebben we hetzelfde stuk nog een paar keer gedaan, en op een gegeven moment hebben we de atleet Frits Koppe ook meegenomen! Het was even wennen, maar hij heeft het mooi wel gedaan!
Na de lunch besloten Bas en ik dat we ook wel de gletsjer in wilde, want dat kan in Hintertux. Er is een Gletsjergrot waar je met een gids in kunt. We zijn voor de grote rondleiding gegaan en het was echt heel gaaf. We hebben veel geleerd over hoe een gletsjer in elkaar zit en beweegt. We zaten 30 meter onder de pistes, en er was onder ons nog een soort gletsjer meer van nog eens 30 meter diep. Er zitten zoveel mysteries in de bergen, en dat vind ik echt fascinerend.
Terug van het ondergrondse avontuur sloten we ons weer bij de rest aan en begonnen we aan onze tocht naar het dal. Mam ging met de gondel, Pap ging (na een 'tiefschnee' afdaling) halverwege met de gondel en wij besloten om de skiroute 'tal-abfahrt' te doen. Heel even pakte we de verkeerde lift, maar uiteindelijk vonden we de laatste uitdaging van de dag. Een ongeprepareerde beskiede 'tiefschnee' en buckelpiste afdaling waar alles al ijzig begon te worden. Het was behoorlijk pittig maar we zijn allemaal heelhuids beneden gekomen.

Ik geloof dat de dag in Hintertux een heel goede afsluiting was van de vakantie van mijn ouders, Pien en Ed. Ik hoop dat ze er nog lang van nagenieten en er niet te veel spierpijn aan over hebben gehouden! Bas en ik vonden echter dat we wel genoeg geskied hadden in de eerste helft van de week dat we het de rest van de week behoorlijk rustig aan gedaan hebben. We hebben wel geskied, maar met de nodige pauzes waarin wat te eten of een koel biertje genuttigd werd. Op vrijdag hebben Bas en ik zelfs de rollen omgedraaid, 's ochtends heeft hij een paar ski's aangetrokken, en 's middags ben ik gaan snowboarden. Het ging hartstikke goed, maar volgens mij bind Bas liever een snowboard onder zijn voeten. Zoveel liever zelfs, dat hij een snowboard gekocht heeft. Een knalgroen board met een camera er op, zo vet zie je ze zelden.

Zaterdagavond hebben we nog een nachtje in het skileraren huis geslapen en zondag was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen. In eerste instantie was dat 's ochtends vroeg in mijn haast om nog op tijd de bus naar Hochfugen te pakken. De werkweek begon natuurlijk weer en er was kans dat ik gewoon weer werk had. In eerste instantie stond ik op de lijst, Josefin had echter al drie weken geen werk gekregen en haar geld begon nu wel op te raken. Ik wilde stiekem weer zo snel mogelijk terug naar Fugen om toch met Bas mee naar het vliegveld te gaan. Ik heb Michi gezegd dat Josefin mijn werk mocht hebben en ik was die dag vrij. Ik ben zo snel mogelijk weer naar het busplatform gegaan. Het probleem is alleen dat er 's ochtends niet veel bussen terug rijden. Ik heb de eerste auto aangehouden die naar Fugen reed en om een lift gevraagd. Een auto met een echtpaar uit Oberösterreich heeft me meegenomen en op een gunstige plek afgezet. Ze hadden hier vakantie gevierd en gingen nu weer terug naar huis. Hele aardige mensen, maar niet te verstaan. Dat accent is nog lastiger dan het Tirolische!

Rond twaalf uur zijn Bas en ik richting 'Flughafen Innsbruck' gereisd. Afscheid nemen blijft vervelend, of je dat nu in het skileraren huis of op het vliegveld doet. Maar niet getreurd, want het seizoen duurt nu niet lang meer. Zoals ik al zei; ik ben inmiddels begonnen met aftellen.

Maandag heb ik toch nog vier uurtjes gewerkt, ik mocht Colja helpen op de lopende band. Toch een geluk dat er hier en daar nog wat werk is, want het is ontzettend rustig hier in Oostenrijk. De rest van de week was er weinig werk, en weinig te doen. Voor ons allemaal. Toch heb ik weer veel geleerd. Zo ben ik met Simon, Kas, Frank en Matthew als onze leraar gaan snowboarden. Ik ben zelfs voor het eerst met de gondel omhoog geweest, en weer naar beneden gekomen. Hier en daar heb ik wel wat van de sneeuw geproefd, maar al met al ging het hartstikke goed! Ook heb ik leren Klaverjassen. Het is hier zo rustig, zelfs in de apres ski, dat we ons op een andere manier moeten zien vermaken. En wat is er nou vermakelijk dat een goed potje kaarten? Aan het einde van de dag hebben Tessie en ik de jongens zelfs goed ingemaakt door ons tactische spel. Donderdag heb ik ook weer wat werk gescoord, ik heb 4 uur lang privé les gegeven aan een jochie dat in de groep begonnen was, maar die helaas ziek werd van de week. Op donderdagochtend begonnen we op de lopende band, en 's middags kon hij alleen met de tellerlift! zijn vader was hartstikke trots en had niet verwacht dat hij toch nog zo snel zou leren. Het weer is op donderdag wel omgeslagen naar bewolking en wind en op vrijdag zelfs regen en sneeuw.
De week is alweer zo goed als om, en dat betekent dat het seizoen over twee weken alweer over is. Zondag en maandag komen de Engelse. Grote groepen engelse skiërs, dat wordt wat. Maar dat zal hoogstwaarschijnlijk ook onze laatste groep zijn. Ik ben benieuwd. Mijn reisstatus verteld me dat ik over 17 dagen terug ben, eens kijken wat ik deze laatste weken nog leren kan…