Glückliches Neujahr!

Kerst is alweer een week geleden, maar het cadeautje wat de kerstman voor mij had klaar staan, staat nog vers in mijn geheugen. Ik kreeg vorige week een groep met 'vortgeschrittene kinder', kids van een jaar of 10 die dus al lekker kunnen skiën. Maar het zijn ook kinderen die al oud genoeg zijn om een flink weerwoord te hebben. Mijn cadeau was dus geen makkelijke, maar het was zeker een uitdaging. Ik begon de week (Zondag, 1e kerstdag) met een redelijk rustige groep, maar vanwege de kerstdagen kwamen er op maandag en dinsdag nieuwe kinderen bij. Hierdoor had ik op een gegeven moment een groep waarvan de oudste netjes parallel kon skiën en de jongste nog niet eens zelfstandig het heuveltje richting de sleeplift op kon. Kortom, een groep waarmee je heel moeilijk leuke opdrachten kunt doen. Gelukkig had mijn collega Alice een soortgelijke groep, het leek ons daardoor wel een goed idee om onderling wat kinderen uit te wisselen. Dit zorgde ervoor dat mijn groep een niveau omhoog kon gaan en haar groep vooral bleef hoe het was, maar dan zonder de kinderen die zich stierlijk verveelde (en daardoor heel vervelend werden). De kinderen die ik uiteindelijk had (Nederlands en Duits) wilde vooral heel erg veel skiën en het liefste ook heel hard. Dus dat is dan ook wat ik een week lang gedaan heb, afgewisseld met wat korte opdrachten. Het was ontzettend zwaar want deze kinderen waren niet gemakkelijk. De Nederlandse kinderen vonden de Duitse kinderen niet aardig en andersom precies hetzelfde, ze hebben sneeuw gegooid, gevochten en zijn weg-geskied. In het begin van de week voelde ik me dan ook vooral een babysitter, totdat een van mijn Duitse leerlingen me een mooi compliment gaf; zijn vader had hem verteld dat zijn houding van zijn armen zo goed verbeterd was en dat hij dat door mijn lessen had geleerd. Toen pas besefte ik dat kinderen (van welke leeftijd dan ook) wel degelijk beter leren skiën in een week. Het gebeurt alleen vooral op intuïtie, gevoel en ski-ervaring.

Omdat dit Oostenrijkse kerstcadeautje me behoorlijk vermoeid had, was ik best wel toe aan een korte break. Ik heb mezelf dan ook een vliegticket terug naar Nederland gegeven (en ik heb dat cadeautje ook een beetje van Bas gekregen). Door deze korte break in te lassen kon ik namelijk oud en nieuw in Voorburg op de Arembergelaan vieren en daar had ik wel heel erg veel zin in. Donderdagmiddag moest ik nog aanwezig zijn voor de prijsuitreiking van de skirennen waar mijn kinderen aan mee hadden gedaan. Meteen na de laatste medaille ben ik naar de skischool gerend, heb ik me omgekleed en ben ik, samen met Tamara, in de auto van Frank gesprongen (mijn kamergenoot en een collega-snowboarder die mij wel samen wilde wegbrengen, volgens mij is dit het begin van een nieuwe liefdes affaire tussen die twee, maar dat terzijde). Frank reed en heeft mij met de snelheid van het licht naar Innsbruck airport gebracht. Nog geen 4 uur later stond Bas mij op Rotterdam op te wachten. Het was heerlijk om weer in een vertrouwde omgeving te zijn en om al die fijne bekende gezichten weer te zien. Op zondag 1 januari om 10 voor drie 's middags ben ik weer opgestegen, terug naar de besneeuwde bergtoppen van Oostenrijk. Ik ben 2012 op een fantastisch feest gestart en ik had het voor geen goud willen missen. Maar toen ik aan het begin van de avond Fugen weer in liep voelde dat op de een of andere manier ook heel vertrouwd. Het is gek hoe snel je een plek 'eigen' maakt.

Op mijn vaders verjaardag, 2 januari, heb ik weer een nieuwe groep gekregen. Deze keer een wat jongere groep, kinderen tussen de 5 en 7 jaar die in mooie pizzapuntjes naar beneden kunnen komen. Deze groep is een stuk relaxter en ik ben veel minder gestrest. Ik ben benieuwd hoe ver ik het met deze kinderen weet te schoppen. Wederom heb ik veel Duitse en een paar Nederlandse kinderen. Langzaamaan gaat mijn Duits een stukje beter en gemakkelijker. Ik krijg van de 'heimische' leraren ook wel de complimenten dat mijn Duits hartstikke goed gaat, altijd fijn om te horen. Bovendien heb ik van een van de zeer ervaren leraren het mooiste compliment van allemaal gekregen, hij vind dat ik een talent voor skiles geven heb! Heb ik dan nu eindelijk mijn roeping gevonden? Ik voel zelf ook wel dat het best goed gaat, maar ik heb het gevoel dat er nog zoveel te leren valt. Als ik nou niet zo'n last van mijn knieblessure zou hebben, zou het allemaal wat makkelijker zijn. Maar als er iets is wat ik tijdens mijn studententijd heb geleerd, dan is het wel doorzetten. Dus dat doe ik dan ook vooral, en als straks blijkt dat ik inderdaad beter les kan geven dan ontwerpen, dan zou dat best een mooie ontdekking zijn.

Ik ben 2012 ontzettend positief begonnen en ik weet dan ook zeker dat het weer een topjaar gaat worden, ik kijk tenslotte terug op een succesvol 2011 en daar doen we gewoon nog een schepje bovenop.
Ik hoop dat 2012 jullie ook veel moois brengt en ik wens jullie dan ook een heel gezond, sportief en gelukkig nieuw jaar.