Lawine Gevaar deel 2

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Zoals ik mijn vorige bericht al had aangeven kwam het hoogseizoen er aan. En dat heb ik geweten! Het is twee weken lang keihard werken geweest met een overvloed aan Nederlanders. De 'Dutch-invasion' zorgde ervoor dat de straten volstonden met auto's, de restaurants vol zaten met hongerige mensen, de liften vol met vakantiegangers en de skischool vol met kinderen. Dat betekende dan ook dat ik wederom een mooie groep met kinderen voor mijn kiezen kreeg. De eerste week nadat ik ziek was geweest stond ik op het lopende bandje met de beginnende en huilende peuters. Een week is nog wel te doen… Toen ik de eerste week van de krokusvakantie wederom op de allerkleinste stond, was ik er goed klaar mee. ("Wir brachen ein Niederlandische madchen!" zei Michi) Deze keer konden we vanwege de drukte niet op de lopende band beginnen, we moesten op een rubberen mat omhoog lopen! Als er iets is wat zwaar is voor je lichaam en geest, is dat het wel. Het blijft namelijk niet alleen bij kinderen oprapen, je krijgt er huilende peuters, snotneuzen (letterlijk en figuurlijk), bemoeiende en klagende ouders en heel hard pizza roepen de hele dag, bij. Op dat moment had ik het even niet meer naar mijn zin. Hoewel er aan het einde van zo'n week toch een trots gevoel door mijn lichaam stroomt, kan ik het werk met de allerkleinste echt niet langer als een week volhouden. Dit heb ik dan ook bij de skischool aangegeven. En gelukkig werd ik gehoord. Michi had het sowieso wel in de gaten dat ik het niet zo waardeerde dat ik wederom de 'anfanger-grun' mocht doen, dus ik kreeg tussen de middag, 5 dagen lang, 2 uur per dag, een privéles. Dit was echt het enige lichtpuntje van mijn dag. Het waren 4 vriendinnen van 6, 7 en 8 jaar oud. Ze konden al een beetje skiën en na 5 dagen skiede ze bijna paralel. Het was goed om te zien dat ze zoveel hebben geleerd en het waren zulke lieve meiden, ze hebben zelfs een tekening voor me gemaakt!

De tweede week van de krokusvakantie kreeg ik gelukkig wel een heerlijke groep kinderen tussen de 4 en 7 jaar oud. Ik begon op zondag met 13 kids, 11 meiden en 2 jongens waarvan een Duitse jongen en een Frans meisje. Deze kinderen konden al een beetje skiën en we zijn ook lekker met de lift en uiteindelijk zelfs met de gondel gegaan. De kinderen hebben een super week gehad en dat kreeg ik ook van de ouders te horen. Het was echt fijn om na twee weken weer met plezier de kinderen wat te leren.

Omdat ik na die ene lastige week met de huilende kinderen het lesgeven, het gebeid, de kinderen, de apres ski en eigenlijk alles toch een beetje zat was, besloot ik om op mijn vrije zaterdag eens wat anders te gaan doen. Samen met Henning, Mariska en Laura ben ik gaan langlaufen bij Aachensee. Nu denkt het merendeel van de lezers vast, langlaufen is toch hartstikke saai?! Maar geloof me, het was fantastisch! We hebben dubbel gelegen van het lachen omdat het voor ons (de meiden) de eerste keer was. Henning is gelukkig een goede leraar en we hadden de slag gauw te pakken. We hebben in totaal een tocht van 10 km gemaakt waarvan de eerste helft bergop was. Na 5km hebben we geluncht en toen konden we bergaf weer terug. Het mooie aan deze dag was dat ik geen huilende kinderen heb gehoord of gezien, sterker nog, ik denk dat wij de jongste langlaufers daar waren. Maar geloof me, langlaufen is niet voor de zwakkelingen onder ons, het is een intensieve workout in een prachtige omgeving. Ik zou het zo nog een keer doen. En natuurlijk had ik mijn camera mee, dus de foto komen zeker nog op facebook! Na deze heerlijke dag had ik weer genoeg energie voor de komende weken.

Hoe mijn humeur de afgelopen weken van - naar + ging, zo is de temperatuur ook van -20 (toen ik ziek was) naar + 20 gegaan (afgelopen week). We hebben dooiende sneeuwlagen gehad, maar ook weer een hoop verse sneeuw. Het was deze keer wederom genoeg om de weg naar Hochfugen af te sluiten. Na een lange en vermoeiende dag, de week nadat ik weer beter was, sneeuwde het flink. We wilde om 5 uur de bus naar Fugen pakken, maar de bus reed maar niet. De weg was dicht vanwege lawines. Momenteel werd de weg sneeuwvrij gemaakt zodat we weer door konden. Na 3 kwartier vertrokken we eindelijk. Helaas stuitte we nog voordat we goed op gang waren op een blokkade. De weg werd op dit stuk wederom schoongemaakt van sneeuw, en wij moesten weer wachten in een te volle en drukke bus. Toen dit stuk weg eindelijk vrij was en we een langzame maar voorspoedige rit achter de rug hadden, kwamen we nog een obstakel tegen. Dit maal lag er een flinke hoop sneeuw op de weg, een mini-lawine had zich op de weg gestort en de bus moest plotseling stoppen. Ik was al bang dat we weer vast stonden maar de dappere buschauffeur kon zich om de berg heen manoeuvreren waardoor we onze weg konden vervolgen. Dit was in iedere geval een duidelijk voorbeeld van de reden waarom de weg dicht was. Het heeft ons al met al 2 uur gekost voordat we Fugen bereikte. Een stuk waar je normaal misschien 20 tot 30 minuten over doet.

De weg is inmiddels al vaker dicht geweest dan de afgelopen 4 jaar in totaal. De reden hiervan is toch wel het extreme weer en de enorme sneeuwval. Afgelopen weken is het ontzettend warm geweest. Lawines zijn aan de orde van de dag. Toen de weg, na het 2 uur durende avontuur, nog steeds gesloten was vanwege lawine gevaar heb ik een paar dagen in Fugen (op het oefenweitje) staan lesgeven aan de kinderen die niet in Hochfugen vast zaten. Op het moment dat ik daar bezig was zijn er voor mijn gevoel wel 10 helikopters overgevlogen. Er bleek een Lawine te zijn geweest in Spieljoch, buiten de pistes. Uiteindelijk was er iemand onder gekomen maar die heeft zichzelf uit weten te graven en hij heeft zich 3 uur later pas gemeld. De helikopters hebben gezocht naar andere slachtoffers en gevaarlijke stukken, maar gelukkig niets gevonden. Vlak na deze lawine kreeg ook ik het nieuws van onze prins te horen, inmiddels is het treurige nieuws dat hij waarschijnlijk ook niet meer bijkomt ook in Fugen aangekomen.
Hoe triest het ook is, het leven gaat verder. Zo ook de lessen hier. Afgelopen week, met de ongelooflijke temperaturen boven nul (+25 gemeten in de volle zon) was ik lekker met mijn groepje aan het skiën. Tot tweemaal toe, twee dagen achter elkaar heb ik lawines van de Ostwand af zien komen. Normaal gesproken is dit een mooie off-piste afdaling waar onder andere wedstrijden worden gehouden. Deze week kun je er beter ver vandaan blijven. Deze lawines zijn niet groot, maar het is wel indrukwekkend om de natuurkrachten zo aan het werk te zien.

Afgelopen week, terwijl alle Nederlanders volop van de brandende zon aan het genieten waren hebben de lawinepro's geprobeerd om lawines te laten knallen op de lawinestrecke. Dit is een stuk, op de weg naar Hochfugen waar de vorige keer dat de weg dicht was ook daadwerkelijk een lawine is geweest. Er zijn vanaf de top behoorlijk wat stukken losgekomen. En dit terwijl ik mijn lunch aan het eten was. We konden de knallen horen en de sneeuw zien stromen. De weg is voor anderhalf uur gesloten geweest, maar ik geloof dat maar weinig toeristen hier weet van hadden.

Nu de Nederlanders weer naar huis zijn, kunnen we weer genieten van korte rijen bij de liften en lege parkeerplaatsen. Pas met de pasen zullen we weer hard aan de bak moeten. Dit weekend konden we genieten van een heerlijke vrije zaterdag. De zon scheen flink en de zitzakken bij de kristalhutte in Kaltenbach lonkte. Na een paar uurtjes heerlijk in de zon, hebben we een vreselijke papsneeuw afdaling naar Kaltenbach gemaakt waar we de apres-ski in een ander gebied hebben bekeken. Deze dag voelde als een korte vakantie en heeft me wederom nieuwe energie gegeven, super!

Op zondag, en de rest van de week, werd eigenlijk sneeuw voorspeld. Ik was hier al blij mee, zodat pap en mam volgende week verse sneeuw hebben. Toch was deze zondag een andere als normaal. Het was een zonnige warme dag met sluierbewolking. En in plaats van een kinder-groep kreeg ik eerst een twee uur durende privéles met 5 Nederlanders. En vervolgens een 3 uur durende privéles met 3 Duitsers. Kortom, in het laagseizoen, toch goed geld verdienen. Terwijl er een hoop leraren toch zonder werk zaten vandaag.
Wat de dag nog een andere wending gaf, was een telefoontje dat ik om 15.15 ontving. Ik kreeg het bericht dat de weg naar Fugen was afgesloten en dat we waarschijnlijk niet meer het dal in konden komen. Er was een gigantische lawine afgegaan op de lawinestrecke (waar ze een paar dagen geleden hebben geknald) en er zijn naar het schijnt 3 of 4 auto's onder terecht gekomen. Ik heb mijn les afgesloten en ben naar de skischool gerend. Hoe slecht dit nieuws ook was, de enige optie voor ons om binnen een acceptabele tijd in Fugen te komen, was via Kaltenbach. Nu sluiten de liften in dit gebied om 16.00 uur, en het was inmiddels al bijna kwart voor. Als een stel gekken (6 leraren van verschillende skischolen) zijn we naar de gondel gesjeesd met rugzakken vol. Na de gondel knalde we door naar de volgende lift, we hadden het gehaald! We waren in Kaltenbach! Uiteindelijk zijn de liften langer open gebleven voor de andere gestrande skiërs. Maar het gaf ons een goed gevoel dat we er toch op tijd waren. Vanuit de gondel hebben we een goed zicht gehad op de berg waar het gebeurd is, het is een enorm pak sneeuw geweest dat naar beneden is komen zetten en het is vreselijk dat dit niet met de explosies naar beneden is gekomen. Onder de slachtoffers in de auto's zat de baas van Skischool Total. Peter, zo heet deze man, is 100 meter uit zijn auto geslingerd en met een helikopter naar het ziekenhuis in Innsbruck gebracht (zelfde ziekenhuis als Prins Friso?). 'Gelukkig' is hij er met een kapot gezicht en 3 gebroken ribben vanaf gekomen, want dit had natuurlijk veel ernstiger af kunnen lopen.
De weg is om 21.00 uur 's avonds weer vrijgegeven en morgen moeten we ook gewoon Hochfugen weer in om te werken. Maar het is natuurlijk best beangstigend en indrukwekkend om deze natuurkrachten op deze manier mee te maken. Ik hoop dat dit de laatste lawine van het seizoen was, maar dat weet je natuurlijk nooit. Morgen rijden we met een bus, waarschijnlijk langs een bushoge muur van sneeuw. Wie weet kan ik hier nog een foto van maken, zodat we niet vergeten waar de natuur toe in staat is.