De laatste week

De laatste week lesgeven werd ingeluid met een verse laag sneeuw. Buiten mijn verwachting om was de groep Engelse niet mijn laatste groep, maar mijn voor-laatste groep. Op 1 april begonnen we met de Engelse. Samen met Bonne, Simon en Josefin kregen wij de Corsham School onder onze hoede. De Engelse staan erom bekend dat ze motorisch minder ontwikkeld zijn dat de gemiddelde Europeaan, bovendien zijn ze over het algemeen ook minder gemotiveerd. Wij hadden ons dus al op een uitdagende week voorbereid.
Achteraf gezien heb ik een fantastische week met mijn Engelse groep gehad, ondanks dat ik het na de eerste dag al bijna zat was. Bonne had de groep met skiërs die al eens eerder hadden geskied, Josefin kreeg de groep met kinderen die zogenoemd atletisch zijn en Simon en ik kregen de rest, 'de motorisch-onderontwikkelde'. De groepen bestonden uit gemiddeld 12 leerlingen, wat al aardig wat is. Maar als ze geen van allen ooit op ski's hebben gestaan, lijkt dat aantal twee keer zoveel! Om het allemaal nog spannender te maken gaven wij de groep les in Kaltenbach in plaats van Hochfugen, een prachtig gebied waar ik zelf wel vaak heb geskied, maar nog nooit eerder heb lesgegeven. Op zichzelf waren de kinderen in mijn groep niet heel slecht, er zaten alleen een paar probleem gevallen tussen. Zo was daar Tara, een flinke meid met wat overgewicht. De nachtmerrie van iedere skileraar. Het probleem is namelijk dat ze niet zelf kan opstaan, maar ik haar ook niet kan helpen opstaan. Je kunt je wel voorstellen dat het de eerste dag geen feest was. Uiteindelijk vonden we de oplossing, als ze viel, deed ze haar ski's uit en kon ze zelf opstaan. Prima, het duurde alleen een kwartier. Onderwijl ging ik verder met het lesgeven aan de rest van de groep. Ook was daar Cathy, een meisje van 12 jaar waarvan de onzekerheid eraf droop. Het enige wat je wilt is zo'n meid dan zelfvertrouwen geven. Uiteindelijk kwam ze de piste af, in een enorme ploeg waarmee ze alleen bochten naar rechts kon maken omdat ze totaal geen kracht in haar rechterbeen had. In de loop van de week kreeg ik er ook nog een bijzonder geval van Simon's groep bij. Dit meisje, Kiara, had wel vriendinnen in mijn groep en niet in Simon's groep, dus zou ze beter in mijn groep passen. Dit was na drie dagen, en ze kon nog steeds niet zelfstandig de berg afkomen. Als iemand na drie dagen nog niet kan remmen, kun je het vergeten. Tot frustratie van de docenten en van mij aan toe hebben we haar toch een aantal afdalingen meegenomen. Dat betekende dat ik achteruit de berg af ging haar vasthoudend met mijn stokken, remmend voor twee. De beste cardio en kracht oefening die ik in tijden had gedaan. Dit ging natuurlijk niet werken, bovendien was het niet leuk voor de rest van de groep. De laatste paar dagen hebben Tara en Kiara niet met mij geskied maar zijn ze op de oefenweide gebleven. Voor iedereen een opluchting.
In deze week met de engelse hebben we bijna alle soorten weer meegemaakt. We begonnen de week met een stralende zon wat overging in regen en we eindigde de week in een mistbank en wat sneeuw. De kinderen hebben het een geweldige week gevonden, en ik vond het ook echt super om met deze Englisch Kids te werken. Ik had namelijk het geluk dat ze helemaal niet ongemotiveerd waren, het waren hele vrolijke, gemotiveerde kinderen die graag wilde leren skiën, en die me ook dankbaar waren voor de lessen. Een week die ik niet snel zal vergeten.

Op Zaterdag sloten we de dag met de Engelse vroeg af vanwege het slechte weer. Op zondag had ik niet verwacht dat ik nog een nieuwe groep zou krijgen. Niets was minder waar. Op zondag reden we met de bus naar Hochfugen een verse laag sneeuw tegemoet. In de skischool kreeg ik te horen dat ik een kindergroep had, als een van de weinige. In eerste instantie was het een groep genaamd 'fortgeschrittene Blau' wat betekent dat de kinderen al eerder hebben geskied en in een mooie ploeg naar beneden kunnen komen. Toen we de flinke groep kinderen in tweeën verdeelde onder mij en een wat oudere leraar genaamd Frank, besloot Herman (onze chef) dat ik niet de blauwe kinderen kreeg, maar de rode! Omdat daar meer Nederlandse kinderen in zaten (1 kind meer dan in de andere groep) Mijn laatste groep kinderen was een groep waarmee ik parallel de berg af kon skiën, waarmee ik stokinzet kon oefenen, zwarte pistes, off-piste en nog meer gekke dingen kon doen. Maar vooral, een lekker tempo er in! Een heerlijke groep om mijn seizoen mee af te sluiten. Nog leuker werd het toen ik erachter kwam dat Frank van Skischool Total (een gezellige Amsterdammer) dezelfde groep had binnen zijn skischool. We hebben praktisch de gehele week samen geskied en dat was super gezellig. Donderdag was mijn laatste dag als ski-leraar. Het was een prachtige zonnige dag en de hele dag heb ik foto's gemaakt. Ik heb er echt van genoten, lesgeven is leuk!

Op vrijdag was het tijd voor 'abrechnen', een laatste ontmoeting met onze 'immer' zo vrolijke baas, Werner. Natuurlijk was hij niet al te vrolijk op de dag dat hij al zijn personeel een stapel groene en gele briefjes moest geven. Des te vrolijker werden wij van die stapel briefjes. Een mooie beloning na een seizoen hard werken. Nu konden we gaan relaxen.

Op zondag dacht ik mijn laatste dag te hebben geskied, in de mist. Maar toen bleek dat er op dinsdag nog een verse laag sneeuw was gevallen en de zon een beetje scheen, ben ik met Henning toch nog naar Hochfugen gereden. De hele dag hebben we alleen maar tiefschnee geskied. Ik voelde me erg Profi met een echte lawinepieper om, ook al was het maar lawine gevaar 1 en 2. Niets aan de hand dus. De hele dag knallen!!! Deze dag gaat zeker de boeken in als een van de beste dagen van dit seizoen. Hoewel ik vandaag, woensdag, helemaal gesloopt ben. Iedere spier in mijn lichaam doet zeer, en ook mijn knieblessure speelt weer op, het was het allemaal meer dan waard!

Vandaag zijn Josefin en ik aan het inpakken geweest. Het seizoen zit erop, morgen rijden we naar huis. In de 17-jaar oude Saab uit Zweden genaamd Tudor gaan we de rit naar Nederland aan. Of al onze spullen in de auto gaan passen is nog de vraag, voor het eten maken we er een grote puzzel van. Of de auto Nederland haalt is eigenlijk ook nog de vraag, maar we wagen het erop.
De muzieklijst word voorbereid en de snacks voor onderweg zijn ingekocht. Fugen is inmiddels leeg dus we hoeven bijna geen afscheid meer te nemen. Behalve Josefin van haar verse vlam, Matthew. Dat zal nog even verdrietig worden morgenochtend, maar deze zomer zien ze elkaar weer. Josefin blijft twee nachten in Nederland om vervolgens verder naar Zweden door te reizen. En als het goed is ga ik rond midzomer naar zweden om van dit typisch Scandinavische evenement te genieten. Bovendien zal het leuk zijn om elkaar weer te zien.

Naar huis gaan na een lange tijd in het buitenland is altijd gek. Ook al kijk ik er al een tijdje naar uit, ergens is het ook wel weer spannend. Van de een op de andere dag ziet je leven er weer anders uit. Zal het net als vanouds zijn? of heb ik de afgelopen 4 maanden een hoop gemist? Ik weet in ieder geval zeker dat ik jullie heb gemist, dat ik thuis heb gemist, dat ik mijn ouders, Bas, mijn zus, mijn vrienden en zelfs Koos heb gemist. En ik lust eigenlijk ook wel een Broodje Kroket als ik weer thuis ben….